Δυτική Πάρνηθα

Έχοντας «φάει» άκυρο Παρασκευή βράδυ για τη Γκιώνα και το Tραγονόρος, συν κάποιες προσωπικές υποχρεώσεις το Σάββατο, μου έμεινε μόνο η Κυριακή για μια ολιγόωρη εξόρμηση. Κλασσικός ολιγόωρος προορισμός η Πάρνηθα, μάλιστα η δυτική της πλευρά με επίκεντρο την ορθοπλαγιά του Άρματος. Ξεκινήσαμε λοιπόν με τον αδερφό μου, από το τέλος χωματόδρομου μέσα στη Χασιά, όπου για να βρεθεί κάποιος εκεί, θα πρέπει να περάσει το δημαρχείο και την κεντρική πλατεία του χωριού, όλες τις ταβέρνες και να στρίψει δεξιά μετά από ανοιχτό γήπεδο 5x5 προς Αγ. Κυπριανό. Στην πρώτη διασταύρωση κάνουμε δεξιά, προσέχουμε μπλε σημάδι σε στύλο της ΔΕΗ, συνεχίζουμε σε στενό ασφαλτόδρομο, και στη διχάλα που ακολουθεί, παίρνουμε τον κάτω δρόμο (Οδός Γιαννούλας), που τον ακολουθούμε μέχρις ότου, μετατραπεί σε χωματόδρομο, όπου και παρκάρουμε το αυτοκίνητό μας.

Το μονοπάτι είναι τεράστιο, τραβερσάρει την πλαγιά χωρίς καμιά υψομετρική διαφορά, βρίσκει τον παλιό υδραγωγό της Φυλής και συνεχίζει έως χαρακτηριστικό ξέφωτο με παιδική χαρά (20 λεπτά). Εδώ υπάρχει η επιλογή να περάσουμε απέναντι στη Μονή Κλειστών διασχίζοντας το ρέμα της Γιαννούλας. Όχι σήμερα βέβαια, γιατί η διαδρομή μας θα είναι διαφορετική. Σε 5 λεπτά, διπλοί ταμπελώνες μας ενημερώνουν για τις επιλογές μας. Αλογόπετρα, Κιάφα Πίνη, Σπήλαιο Πανός. Εμείς θα ακολουθήσουμε τη διαδρομή για Σπήλαιο Πανός, και θα πάρουμε την ελαφριά ανηφορική πορεία δίπλα στην Αλογόπετρα. Στη παρέα μας και ένας σκύλος από τη Χασιά, που θα μας συντροφεύσει μέχρι το τέλος της πορείας. Μικρή στάση σε άλλο χαρακτηριστικό ξέφωτο (50 λεπτά), και συνέχιση της ανηφορικής μας πορείας για να βγούμε στο γυμνά με κάποια καμμένα, απέναντι από την εντυπωσιακή ορθοπλαγιά του Άρματος (1 ώρα και 30 λεπτά). Ο καιρός καθαρός, θα ατενίσουμε την πεδιάδα του Ασπροπύργου, αλλά και το τελείωμα του Υμηττού και τον Αργοσαρωνικό. Κάποια μπαλώματα στα 850μ. μαρτυρούν την χιονόπτωση των προηγούμενων ημερών. Συνολικά σε 1 ώρα και 45 λεπτά από τη Χασιά, είμαστε στην πηγή Ταμίλθι, με το δροσερό νερό. Κάτω μας χάσκει το ρέμα της Γκούρας που ακούγεται φουριόζικο και ορμητικό. Αυτό το γεγονός θα αλλάξει και τα σχέδια συνέχισης της διαδρομής μας.

Από τη πηγή Ταμίλθι, πάλι υπάρχουν διαφορετικές επιλογές. Μια είναι να συνεχίσει κανείς, με ελαφρά κατηφορική πορεία με κατεύθυνση τη Σπηλιά του Πανός και στη συνέχεια μέσω Κιάφας Καλαμαρά να επιστρέψει στη Μονή Κλειστών. Η άλλη επιλογή, να ακολουθήσει το μονοπάτι για Κιάφα Πίνη και Αγ. Γεώργιο Κεραμιδίου. Αυτό κάναμε και εμείς. Λίγη ανηφόρα κάτω από την κορυφή Ταμίλθι, βγαίνουμε σε ανοικτό οροπέδιο (Λάκα Ηλιού), ακολουθούμε με δυσκολία τα κόκκινα σήματα των πετρών του εδάφους που είναι πασπαλισμένες με χιόνι και βγαίνουμε σε δασικό δρόμο. Εδώ είναι ένα κομβικό σημείο της διαδρομής μιας και εδώ βρίσκεται η συνέχεια του μονοπατιού από Αγ. Γεώργιο Κεραμιδιού προς Αγ, Κυπριανό. Επιλέγουμε λοιπόν να μην συνεχίσουμε για Κιάφα Πίνη και να πάρουμε την κατηφόρα, αποφασίζονατς να επιστέψουμε στην εκκίνηση της πορείας μας (ή έστω κάπου κοντά). Θα συναντήσουμε και τους μοναδικούς ανθρώπους λίγο πριν βγούμε στο δασικό δρόμο που θα μας οδηγήσει στο Μεγάλο Χωράφι (όνομα και πράμα) με τα κολλημένα μεταλλικά κυπελλάκια πάνω στα δέντρα για τη συλλογή ρετσινιού. Έχουμε πλέον πανοραμική άποψη της Φυλής, με τις καμινάδες των ταβερνών να καπνίζουν και να μεταφέρουν την τσίκνα χιλιόμετρα μακριά. Το τελευταίο κομμάτι είναι λίγο άχαρο, μιας και κάνουμε ένα μεγάλο κύκλο για να βγούμε τελικώς στον Αγ. Κυπριανό, αλλά αποζημιώνει ταυτόχρονα κινούμενο σε πυκνό δάσος, βγάζοντας μας στον ασφαλτόδρομο και στη συνέχεια στην εκκίνηση της πορείας μας.

Μια κυκλική (σχεδόν) πορεία στην Δυτική Πάρνηθα τεσσάρων ωρών, που σε απομονώνει εντελώς από την πολύβοη και κουραστική πρωτεύουσα.

Από μια πλευρά με ευχαριστεί το γεγονός πως η ανθρώπινη παρουσία στο βουνό είναι ελάχιστη. Σπάνια διασταυρώνομαι με ανθρώπους σε όποια σύντομη μου εξόρμηση στην Πάρνηθα. Από την άλλη με λυπεί το γεγονός πως σε σε μια πόλη 5 εκατομυρίων, μόνο μια δεκάδα λεωφορείων κάθε ΣΚ, εγκαταλείπει το λεκανοπέδιο, στα πλαίσια εξορμήσεων των Αθηναϊκών Συλλόγων και σκόρπιοι 100-150 άνθρωποι περπατούν στα βουνά της Αττικής.

Αυτό που έχω καταλάβει τουλάχιστον για την Πάρνηθα είναι ότι για τους περισσότερους από εμάς, η Πάρνηθα είχε καεί πολύ πριν τις φωτιές και παρόλα τα κροκοδείλια δάκρυα για την καταστροφή της, αγνοούμε και ταυτόχρονα σνομπάρουμε την ύπαρξη της. Για τους υπόλοιπους, η Πάρνηθα θα παραμείνει ένα μέρος ανεξάντλητων διαδρομών, που χαρίζει στον περιηγητή ηρεμία και ευεξία.