Πέμπτη 25 Αυγούστου 2011

Delivery στην Τραπεζίτσα


Μετά από ένα ομολογουμένως μεγάλο ταξίδι φτάνω στην Κόνιτσα. Έχω σταματήσει βέβαια αρκετές φορές για ξεκούραση αλλά οι πιο χαλαρωτικές ήταν αυτές για να απολαύσω το συγκρότημα της Γκαμήλας και της Αστράκας λίγο μετά το Καλπάκι, πριν πιάσω τις κατηφορικές στροφές για την πεδιάδα της Κόνιτσας.
Παρόλο ότι έχουμε περπατήσει αρκετά στην περιοχή δεν έχω περάσει ποτέ από την Κόνιτσα, οπότε στάση για να απολαύσω το ομώνυμο γεφύρι και την συγκλονιστική θέα του τσεκουριού (Γκαμήλα) να ασπροβολάει κάτω από τον καυτό Αυγουστιάτικο ήλιο.

Φτάνω στον Άγιο Αθανάσιο, πάνω από την Κόνιτσα, παρκάρω και αρχίζω να ανιχνεύω τη γύρω περιοχή. Πιο πάνω τσοπάνος με τα γίδια του και να σου 2 ποδηλάτες. Δυο πιτσιρικάδες ανεβαίνουν για τον Προφήτη Ηλία (το λόφο πάνω από την Κόνιτσα, που λέγεται Μακροβούνι).

Εκεί που βγάζω τη σκηνή και ψάχνω μέσα στο περιφραγμένο χώρο της εκκλησίας για το κατάλληλο μέρος κατασκήνωσης, έρχεται προς το μέρος μου ο τσοπάνος.
Πιάνουμε την κουβέντα, του λέω τα σχέδια μου για την αυριανή ημέρα, και μου ζητά να μεταφέρω μια κούτα τσιγάρα στον αδερφό του (και έτερο τσοπάνο της περιοχής) που βρίσκεται στα Καρούτια, την μοναδική πηγή ψηλά στην Τραπεζίτσα.
Μετά τις απαραίτητες συννενοήσεις πέφτω για ύπνο, και βρίσκω τα τσιγάρα στον καθρέπτη του αυτοκινήτου το επόμενο πρωί. Εκτός του ορειβατικού εξοπλισμού, κουβαλάω και το ποδήλατο μαζί μου και παρόλο που το έχω χύμα μες το αυτοκίνητο θα κάνω μια μικρή βόλτα μέχρι την κορυφή του Μακροβουνίου με την εκπληκτική θέα προς το Λάπατο. Η κατηφόρα αναζωογονητική και ετοιμάζομαι για την ανάβαση. Νερό από τη βρύση έξω από το ξωκκλήσι της Παναγιάς (2 στροφές πιο κάτω) και εκκίνηση της πορείας ακριβώς απέναντι από τον Αγ. Αθανάσιο περνώντας το δρόμο και εντοπίζοντας το πρώτο σημάδι.
Η σήμανση είναι πολύ καλή, βγαίνω σε πρώτο ξέφωτο, αγνοούμε κόκκινες κορδέλες που φεύγουν δεξιά σε τρακτερόδρομο, και είμαστε χωμένοι μέσα στο δάσος. Πρώτο χαρακτηριστικό σημείο τα ασπροχώματα, ξεραμένες ρεματιές που μεταφέρουν διάφορα υλικά χαμηλότερα κατά τη διάρκεια των βροχωπτώσεων και των κατολισθήσεων (φαντάζομαι) με χαρακτηριστικό ανοικτόχρωμο ψιλό χώμα.


Στη συνέχεια θα βρούμε τη διασταύρωση για Αημηνάδια που ο χάρτης της Ανάβασης (Σμόλικας – Τραπεζίτσα) δεν αναφέρει (το μονοπάτι είναι ξεκάθαρο). Η ανηφόρα δεν είνια απότομη, σε λίγο θα δούμε ταμπέλα τοπωνύμιου (ΓΟΝΗ, παλιά πηγή, τώρα έχει στερέψει). Κάπου 100 μέτρα υψομετρικής πιο πάνω βρίσκουμε στη βάση βράχου το ταμπελάκι που μας ενημερώνει αριστερά για Τραπεζίτσα, και δεξιά για Καρούτια, όπως το έχει χαράξει ο βοσκός της περιοχής. Ο αδερφός του στο μεταξύ με έχει πάρει 2 φορές τηλέφωνο για να βεβαιωθεί ότι έχω πάρει το σωστό μονοπάτι και δεν έχω χαθεί (ίσως και για να υσηχάσει ότι δε θα χρειαστεί να ανέβει εκείνος μέχρι το καλύβι για του φέρει τα τσιγάρα).
Η ζέστη πλεον είναι ανυπόφορη, παρόλο το γεγονός ότι το δάσος είναι πολύ πυκνό για να αφήσει τις ακτίνες του ήλιου να διεισδύσουν. Στο πρώτο ηλιόφωτο σημείο σταματώ για να στεγνώσω. Η επιλογή θα είναι λυτρωτική γιατί ακολουθεί ένα λίγο απότομο ανέβασμα στο ψηλότερο σημείο της διαδρομής, τον ώμο στα 1780 μέτρα, όπου έχεις την ευκαιρία για πρώτη φορά να απολαύσεις τους απότομους όγκους της Γκαμήλας απέναντι. Τώρα το μονοπάτι αλλάζει κατεύθυνση, κατηφορίζει στα 1700 μέτρα, ακούω τα βελάσματα των προβάτων και σε 20 λεπτά φτάνω στο καλύβι του Γιώργου Σπανού (βοσκού της περιοχής, απλή συνωνυμία με τον δικό μας φίλο – τσοπάνο) και την μοναδική πηγή ψηλά στην Τραπεζίτσα. Με καλωσορίζει, έχει όρεξη για κουβέντα, (μιας και η μοναξιά είναι αβάστακτη για τους βοσκούς στα ψηλά), μαγειρεύει την προβατίνα με λίγο γιουβετσάκι και είναι αδύνατο να αρνηθείς μια τέτοια προσφορά. Τα λέμε για ώρα, αλλά το μυαλό μου είναι στο Ροιδοβούνι και την ολοκλήρωση της διαδρομής.
Τον αποχαιρετώ προσωρινά, αφού μου έχει πει τι να προσέξω για να μη χάσω το μονοπάτι, τραβερσάρω την πλαγιά χωρίς να χάσω ύψος, θέλει λίγη προσοχή στο πρώτο ξέφωτο μιας και απότομα το μονοπάτι ανηφορίζει (υπάρχουν κούκοι και σημάδια), περνάει ακριβώς κάτω από απότομα βράχια, έχει ένα σημείο που θέλει λίγη προσοχή (η λεγόμενη σκάλα), και οδηγεί στο διάσελο μεταξύ Τραπεζίτσας και Ροιδοβουνίου (λαιμός Νταβέλη για τους ντόπιους). Από κει η σήμανση και το μονοπάτι είναι πιο ξεκάθαρα, οπότε σε άλλα 20-30 λεπτά βγαίνεις στο τελευταίο ξέφωτο 100-120 μέτρα κάτω από την κορυφή. Αν προχωρήσεις ευθεία μπροστά θα απολαύσεις τον Αωό και τη Μονή Στομίου καθώς και τη θέα των κορυφών της Γκαμήλας. Προσωπική γνώμη, ότι δε χρειάζεται να ανέβεις στην κορυφή (εκτός και αν θες να απολαύσεις τη θέα και προς τον Σμόλικα).

Κάποια σημάδια στα τεράστια ρόμπολα, σε οδηγούν στην κορυφή και το κατεστραμμένο κολωνάκι.  Η θέα είναι μοναδική και αξίζει τον κόπο της παράκαμψης της κύριας κορυφής (2022μ).
Η σήμανση της επιστροφής είναι λίγο προβληματική αφού δεν υπάρχουν αρκετά σημάδια, αλλά με λίγη προσοχή κατηφορίζουμε αρχικά από την κορυφή στο πλάτωμα, μετά τραβερσάρουμε στο Λαιμό του Νταβέλη και στη συνέχεια κατευθυνόμαστε στη στάνη στα Καρούτια. Συνεχίζουμε τη κουβέντα με το τσοπάνο, μου αναφέρει και άλλα μονοπάτια της περιοχής και αφού τον ευχαριστήσω για την φιλoξενία, παίρνω το δρόμο της επιστροφής.

Καθαρός χρόνος ανάβασης: Κάτι παραπάνω από 3 ½  ώρες
Για την κατάβαση υπολογίστε περίπου 2 ½  ώρες

Δευτέρα 1 Αυγούστου 2011

MTB στην Ν.Πίνδο (καλοκαιριάτικα!!!)



Τι σχέση μπορεί να έχουν οι Pearl Jam με το νεοαποκτηθέν ποδήλατο μου;;; Δίνοντας ραντεβού για την πια φιλόξενη Πύλη Τρικάλων, επί το πλείστον στο Radio-cd του αυτοκινήτου άκουγα Pearl Jam από το live στην Αθήνα και στο άκουσμα του Rearviewmirror (και όχι μόνο) έριχνα κλεφτές ματιές από τον καθρέπτη στο ποδήλατο που είχα ακριβώς πίσω από στην πλάτη μου. 

Με αφορμή τα γενέθλια της φίλης μας Ελισάβετ, την ενασχόληση όλο και περισσότερων από την παρέα με το συμπαθές δίτροχο, αποφασίστηκε μια διαδρομή στην καρδιά της Νότιας Πίνδου, με έναρξη και τερματισμό την είσοδο του χωματόδρομου για Βλάχα, όπως ανεβαίνουμε από Ελάτη.

Η διαδρομή χαρακτηρίζεται από ήπιες κλίσεις, εκτός της ανηφόρας από Πύρρα για την κεντρική άσφαλτο Νεραιδοχωρίου – Δέσης.

Πιο αναλυτικά: Μια γλυκιά ανηφόρα, δίνει τη θέση της σε κατηφορικό κομμάτι για τη Βλάχα, αρκετά φορτηγά στο δρόμο για την κατασκευή νέου 5άστερου ξενοδοχείου, συνεχόμενη ανηφόρα και κατέβασμα στη Βρύση του Κόρπου με τρελή θέα σε Κόζιακα και Λουπάτα. Αγνοούμε τη διασταύρωση για Στουρναρέικα (τουλάχιστον αυτή τη φορά), τρελή κατηφόρα μέχρι τη διασταύρωση που ενημερώνει για Νεραιδοχώρι και Πύρρα. Αδύνατο να μην επικεντρωθεί το μάτι σου στο μονοπάτι (βλαχόστρατα) απέναντι που οδηγεί στο πέτρινο γεφύρι του Χατζηπέτρου.

Προηγουμένως, άλλος ποδηλάτης μας έχει ενημερώσει πως ο δρόμος για Πύρρα έχει «πέσει». Στέλνουμε τους ανιχνευτές μας και μας καλούν να δούμε το θέαμα. Οι πολλές βροχές παρέσυραν μεγάλο κομματι του βουνού προς τη ρεματιά. Την ίδια στιγμή, από την άλλη πλευρά δυο πεζοπόροι προσπαθούν να βρουν δίοδο για να περάσουν. Τους χαιρετάμε και αποφασίζουμε να κάνουμε και εμείς λίγο πεζοπορία με τα πολήλατα στα χέρια προσπαθώντας να βγούμε στη συνέχεια του δρόμου.

Ο χωματόδρομος πλέον δεν είναι τόσο ομαλός, κακοτράχαλος με πολλές πέτρες και νερά. Περνάμε γεφύρια με ρέματα, αναπληρώνουμε το νερό και δροσιζόμαστε λίγο αφού η ζέστη είναι έντονη. Τελική διασταύρωση όπου κάνουμε δεξιά για να ανηφορίσουμε προς τη Πύρρα, περνώντας από το γραφικό πέτρινο γεφύρι. Στάση στην αγαπημένη μας «Αντιγόνη» για αναπλήρωση ηλεκτρολυτών και 2-3 μεζέδες.

Ξεκουραζόμαστε όσο πρέπει για το πιο δύσκολο κομμάτι της διαδρομής. Μέχρι εδώ υπολογίστε περίπου 18,5km. Οι πιο δυνατοί θα κάνουν τα επόμενα δύσκολα 2,7km πάνω στο ποδήλατο, οι υπόλοιποι στα χέρια για να βγούμε στην άσφαλτο. Στα 300 μέτρα υπάρχει πηγή για την ξεκούραση μας. Η ζέστη είναι πλέον αφόρητη.

Αλλά τώρα έρχονται τα ωραία. Μετά από λίγη ανηφόρα μέχρι την Μονή της Αγ. Παρασκευής (όπου και εκ νέου ξεκούραση) αρχίζει η ανακουφιστική – δροσιστική κατηφόρα. Η αίσθηση είναι μοναδική. Με υψηλές ταχύτητες, περνώντας μέσα από αυτά τα υπέροχα λιβάδια και δάση, και με παρένθεση μιας μόνο ανηφόρας μετά το χιονοδρομικό του Περτουλίου, καταλήγουμε στη διασταύρωση της Βλάχας.    

Καθαρός χρόνος πορείας: 3:10:00. (για αυτούς που ανέβηκαν την ανηφόρα της Πύρρας πάνω στο ποδήλατο, κάτι λιγότερο)

Συνολικά χλμ διαδρομής: 42,8

Σημειωτέον ότι έγινε και στάση για καφέ στο Περτούλι.
Με τόσες καμένες θερμίδες, η Ελισάβετ φρόντισε με τα 2 ταψιά μουσακά και πίτσας στο φιλόξενο χώρο του Αγ. Γεωργίου στην Ελάτη.
Γενέθλια χωρίς γλυκό γίνεται;;; Και ένα μπωλ τούρτα παγωτό να εξαφανίζεται σε λίγα λεπτά. Αποχαιρετίσαμε τον Αποστόλη και τη Γεωργία που θα ξεκινούσαν το trekking στην Πίνδο και ήπιαμε και ένα ποτάκι στην πάντα rock Καφέ Αρκούδα.

Για αποθεραπεία, κάναμε την επομένη μια αναγνωριστική στην Λίμνη Πλαστήρα, γύρω από τα καλύβια Πεζούλας.
Και τώρα δίαιτα για να χάσουμε αυτά που πήραμε το ΣΚ 
Καλό καλοκαίρι σε όλους